Beyoğlu

-Okul dergimiz Doğanay için hazırladığım bir yazımı sizlerle paylaşıyorum. Keyifli okumalar..-
 
  Beyoğlu. Eski adıyla ‘Bey Yolu’. İstanbul’un tüm dönemlerine tanıklık etmiş ve tanıklık etmeye de devam eden sihirli ilçesi.

  Neredeyse tüm gençliğin buluşma noktası, günümüz yaşlılarının nostalji adresi olarak da tanımlamak mümkün.

  Bölge, aslında 15. yüzyılda Beyoğlu’nda yaşayan Venedik elçisi Gritti’nin oğlu Beyzade Andrea Gritti’den alır adını. O zamanlar ‘Bey Yolu’ olarak adlandırılan yer, zamanla sözcük evrimine uğramış ve ‘Beyoğlu’ şeklini almış.

  Pek çok şairin şiirine, yazarın romanına, güftekârın şarkısına konu olan Beyoğlu’nun kendi içinde bir büyüsü vardır aslında. İstiklal Caddesi’nde dolaşmak mesela.. Tüm dünyadan farklı olarak kendi içinde akıp giden bir zamanı vardır Taksim’in. İstiklal’de yürürken fark etmeden kapılırsınız o hızla akıp giden zamana. Taksim Meydanı ve Galatasaray arası hep çok kısadır bu yüzden.  

  Her yaştan insan için mekân vardır Taksim’de. Mağazalar, cafeler,  restoranlar, barlar, sinemalar, pasajlar, meyhaneler.. Bu sıra uzayıp gider. Eğlenceler hep taksim edilir oralarda. Doğum günü kutlamaları, partiler ve ya sadece bir arkadaşla yapılan o samimi buluşmalar.

  Soğuğu bile soğuk değildir mesela. İstiklal’de yürürken içinizi ısıtan bir şeyler hep vardır. Ansızın Mephisto’dan gelen güzel şarkı tınılarını duyarsınız. Eşlik eder, keyfinize keyif katarsınız. Saat gecenin dördü olsa bile boş olmaz o İstiklal. Hep bir geleni gideni vardır. Hep bir rahatsız edeni.

  Taksim’den başlar da İstiklal, Tünel’de bitmez aslında. Anılarda yer edinmiş çok daha eskilere götürür insanı. Eski bir hatıraya, eski bir yaşanmışlığa.

  “Taksim Meydanı’na, tam Beyoğlu’nun girişine bir kamera koysanız ve bir saat kayıt yapsanız, Türkiye’nin toplumsal yapısının bütün unsurlarının saptarsınız. Beyoğlu’nu her dakika bir başka film öyküsünün önünden geçip gittiği bir yer olarak görürüm. Kimi geceler çıkar, o kamerayı koymayı düşündüğüm yere oturur bakarım. Tüm İstanbul tüm Türkiye hatta bütün dünya gelip geçer önümden. “ Sinan Çetin bu sözleriyle hepimizin duygularını dile getirmiş aslında. İstiklal Caddesi’ne şöyle bir göz attıktan sonra, hangimizin içinden geçmez ki böyle bir hayal kurmak ?  Cidden her türden insana rastlamak mümkündür Taksim’de.

  Ziyaretine gelen binlerce turisti ile İstanbul’un merkezi, vazgeçilmezidir Beyoğlu. Turistleri bile onun olmazsa olmaz parçalarındandır.

  İstiklal Caddesi’nin yeni gözbebeği; Demirören. Yapılma aşamasıyla, yıkılan eski ve tarihi binalarıyla bayağı bir gündem de kalsa da mimarisiyle İstiklal’in havasını bozmuyor, aksine daha da Avrupai bir hava katıyor bence.

  İstiklal’de yürürken eğer sinemaya girmekse niyetiniz çoğu kez karar veremezsiniz mesela. Karşı karşıya olan Beyoğlu ve Atlas sinemaları rakip gibi dursalar da Beyoğlu’nun yakın tarihine tanıklık etmiş iki yakın dosttur aslında. Bir tarafta Atlas’ın o büyük sinema salonu, öbür tarafta ise Beyoğlu’nun sıcacık, sevimli havası.

 Sinemaları geçer geçmez sağınızda kalan bir yer vardır ki, tarih, müzik ve aşk çoğu kez içki sofralarında meze olur. Neresi mi? Tabii ki Çiçek Pasajı.

  Tramvay durağı; Galatasaray. Tarihiyle hatta sadece kapısıyla bile görenleri büyüleyen o büyük Galatasaray Lisesi. Aynı zamanda pek çok kişinin de buluşma yeri. Tramvay çekimi için güzel bir fotoğraf noktası.

  Tünele doğru devam ederken solda kalan bir bina;  Saint Antuan Kilisesi. İstanbul’un en büyük Katolik kilisesi olmakla beraber İstiklal Caddesi’nin en uğrak yerlerinden biridir. Verilen konserlerle, noel kutlamalarıyla ilgi odağı olmakta, her gün çok sayıda ziyaretçi ağırlamakta.

  Tünel’e varmadan önce Karaköy’e inen bir yol: Yüksekkaldırım. Müzik enstrümanlarına dair aradığınızı bulabileceğiniz en doğru, en kolay adres. Ansızın bir gitar ve ya bateri solosu duyarsanız, şaşırmayın. Biri enstrüman deniyordur.

 





  Tünel’in ara sokaklarından ulaşabileceğiniz bir mekan; Asmalı Mescit. Son zamanlarda sokaklardaki masaların kaldırılmasıyla bayağı bir olay yaratan bu meyhaneler hâlâ pek çok sevenin uğrak yeri olmaya devam ediyor.

  Ve Karaköy-Beyoğlu arasında çalışan, bölgeye ismini veren toplu taşıma aracı: Tünel. Meydan tarafından İstiklal’in sonu, kendi tarafından başlangıcı. Şirin bir tramvay durağı, etrafta birkaç cafe, dar sokaklar. Dünyanın ikinci metrosu olarak bilinen Tünel,  19. Yüzyılda Abdülaziz Han döneminde yapılmış ve hâlâ da çalışmaya devam ediyor.

   


  Tünelin pek çok sokağının tek bir adresi vardır: Galata Kulesi. Galata semtinin tarihini yakından bilen, çok şey görmüş ve çok şey gösteren; İstanbul’u gösteren bir yapıt.

  Beyoğu, Taksim ve hatta İstiklal Caddesi bu kadarla sınırlı değil elbet. Bu yazıya sığmayan gezilecek, görülecek pek çok mekan var. Siz iyisi mi, alın bir arkadaşınızı, çıkın Taksim Meydanı’na ve kendinizi bırakıverin İstiklal Caddesi  büyüsüne.. Sonra yol nereye, siz oraya.