Teşekkürler Penguen Dergi!
Twitter'da geziniyorum bir gün. Bir Tweet çıkıyor karşıma "Son 4 sayı". "Nasıl ya?!" diyorum. Çocukluğum, gençliğim nasıl son bulabilir? Derken yurt dışına çıkıyorum ve sadece son sayıya yetişiyorum. Okul çıkışı bir heves oturup bir cafeye, okuyorum son sayıyı, bitmemesini bekleyerek. Okunmadık tek bir kelime bırakmıyorum dergide. Sayfalar bitiyor yine evirip çeviriyorum, belki gözümden kaçan bir yer vardır diye. Bir duygusallık alıyor beni, oturup bu yazıyı yazıyorum...
İşte Penguen Dergi'yle benim de son hikayem bu. Belki de son değildir. Neticede bugüne kadar aldığım tüm sayılar durur evde. Çocuğum bile okusun istiyorum, diyerek sakladığım dergilerin, bu kadar çabuk tarih olacağını, bu kadar az sayıda kalacağını bilmezdim elbet.
Annem çok severdi Selçuk Erdem'i. Evde kitapları vardı. Bana okuturdu çocukken. Ablalarım okurdu, onlardan alıp bakardım anlayabildiğim karikatürlere. Zamanla alışkanlığım oldu. Bir hafta kaçırdım mı deli gibi eski sayıyı aradığım da oldu, "Bu ara dergi çok bozdu ya.." diyip beğenmediğim zaman da.
Zaman geldi, okumaktan yoruldum. Öteki haftaya kadar okumaya yetişemedim. Kaçırmamak için perşembe günü aldığım dergiye, öncekini anca bitirdiğim için pazar günü başladığım da oldu. Aldığım gün bitirip "Şimdi kim bir hafta bekleyecek?" dediğim de.
Son sayıyı aldım bugün. Okurken gözlerim doldu. Abi'leri dinledim gençlerden. Yeni insanlara nasıl umut olduklarını öğrendim abi'lerden. Ben de gazetecilik okudum lisede. Staj yaptığım zamanlar geldi gözümün önüne. Adımın geçtiği ilk dergiyi alıp aynı haberi defalarca okuduğum saatler canlandı hafızamda. Heyecanlarını içimde hissettim. Son günlerini yaşadığım üniversite hayatım bana geleceğimi düşündürürken, dergicilikle ilgili kaygılarını paylaştım. Dillerini okudum, ruhlarını anladım, hislerine ortak oldum.
Dergide herkes birilerine teşekkür etmiş. Bu da bir okurunuzdan size edilen bir teşekkür yazısı olsun istedim. Bu ülkeyi daha katlanılır yaptığınız, en gülünmez anda güldürdüğünüz, senelerdir evlerimize misafir olduğunuz, her karanlık anın içerisinde hayata tutunmamızı sağlayacak minicik aydınlıklar yarattığınız için asıl biz size teşekkür ederiz.
İyi ki varsınız Kuş beyler, hanımlar!
İşte Penguen Dergi'yle benim de son hikayem bu. Belki de son değildir. Neticede bugüne kadar aldığım tüm sayılar durur evde. Çocuğum bile okusun istiyorum, diyerek sakladığım dergilerin, bu kadar çabuk tarih olacağını, bu kadar az sayıda kalacağını bilmezdim elbet.
Annem çok severdi Selçuk Erdem'i. Evde kitapları vardı. Bana okuturdu çocukken. Ablalarım okurdu, onlardan alıp bakardım anlayabildiğim karikatürlere. Zamanla alışkanlığım oldu. Bir hafta kaçırdım mı deli gibi eski sayıyı aradığım da oldu, "Bu ara dergi çok bozdu ya.." diyip beğenmediğim zaman da.
Zaman geldi, okumaktan yoruldum. Öteki haftaya kadar okumaya yetişemedim. Kaçırmamak için perşembe günü aldığım dergiye, öncekini anca bitirdiğim için pazar günü başladığım da oldu. Aldığım gün bitirip "Şimdi kim bir hafta bekleyecek?" dediğim de.
Son sayıyı aldım bugün. Okurken gözlerim doldu. Abi'leri dinledim gençlerden. Yeni insanlara nasıl umut olduklarını öğrendim abi'lerden. Ben de gazetecilik okudum lisede. Staj yaptığım zamanlar geldi gözümün önüne. Adımın geçtiği ilk dergiyi alıp aynı haberi defalarca okuduğum saatler canlandı hafızamda. Heyecanlarını içimde hissettim. Son günlerini yaşadığım üniversite hayatım bana geleceğimi düşündürürken, dergicilikle ilgili kaygılarını paylaştım. Dillerini okudum, ruhlarını anladım, hislerine ortak oldum.
Dergide herkes birilerine teşekkür etmiş. Bu da bir okurunuzdan size edilen bir teşekkür yazısı olsun istedim. Bu ülkeyi daha katlanılır yaptığınız, en gülünmez anda güldürdüğünüz, senelerdir evlerimize misafir olduğunuz, her karanlık anın içerisinde hayata tutunmamızı sağlayacak minicik aydınlıklar yarattığınız için asıl biz size teşekkür ederiz.
İyi ki varsınız Kuş beyler, hanımlar!
Yorumlar
Yorum Gönder